Obiło mi się o uszy, że ktoś w Sejmie domaga się wprowadzenia zakazu reklam mięsa w mediach. Jeśli tak dalej pójdzie, to w konsekwencji może w nieodległej przyszłości w ogóle z jedzenia typowych potraw mięsnych trzeba będzie zrezygnować. A jako typowy przedstawiciel gatunku homo sapiens, lubię coś mięsnego od czasu do czasu wziąć na ząb. Wprawdzie we wszystkie piątki namiętnie oddaję się wegetarianizmowi, ale weganizm jednak dla mnie jest jeszcze zbyt radykalny.
Na kanwie zamieszania wokół próby sprzedaży mieszkań w budynkach po byłej jednostce wojskowej (w koszarach), dla przypomnienia trochę moich wywodów na temat współczesnej historii o gospodarowaniu gminnymi zasobami mieszkaniowymi w Rawiczu. Ale na wstępie moje zastrzeżenie, aby czytelnicy w tekście nie doszukiwali się moich „kłamstw” i „nieprawdziwych” informacji, bo tekst napisałem z pamięci, nie mając dostępu do materiałów źródłowych. Kto chce zweryfikować podane przeze mnie fakty, niech szuka i zagląda do dokumentów znajdujących się w archiwum Urzędu MGR, albo dopytuje w Zakładzie Usług Komunalnych.
W trakcie jednej z sesji rady gminy w roku 2014, lider opozycji i kandydat na burmistrza stwierdził, że pieniądze budżetowe można by wydawać inaczej, bo obecny burmistrz nie ma wizji i buduje jedynie drogi i kanalizacje. Po wyborach samorządowych w 2014 r. nowa władza zaczęła realizować swoje wizje. Zaczęła od urzędu miejskiego. Pozbyto się tych naczelników, którzy się na swojej robocie znali. Potem budynek urzędu zalała woda.
W poniedziałek 22 stycznia 1945 r., a więc dziesiątego dnia wielkiej ofensywy znad Wisły, we wczesnych godzinach popołudniowych w Rawiczu niespodziewanie pojawiły się radzieckie czołgi, przybyłe od strony Milicza, przez Szkaradowo, Dubin, Chojno, Słupię Kapitulną i Szymanowo[1]. Rawicz leżał na kierunku natarcia radzieckiej 22. Brygady Pancernej i 93. Brygady Pancernej z 4. Armii Pancernej 1. Frontu Ukraińskiego. Operacją, w wyniku której miasto zostało uwolnione z rąk niemieckich, dowodził gen. Łagunow. Miasto wzięte zostało od północy i południa w kleszcze, zaś główne siły radzieckie uderzyły z kierunku wschodniego. Pozostali w mieście Niemcy w wielkim popłochu opuszczali Rawicz.
158 lat temu wybuchło Powstanie Styczniowe - największy polski zryw narodowy w XIX w. Powstanie Styczniowe rozpoczęło się 22 stycznia 1863 r., Manifestem Tymczasowego Rządu Narodowego. Było największym i najdłużej trwającym polskim powstaniem narodowym. Mimo początkowych sukcesów zakończyło się przegraną powstańców, z których kilkadziesiąt tysięcy poległo w walkach, blisko 1 tys. stracono, ok. 38 tys. skazano na katorgę lub zesłanie na Syberię, a ok. 10 tys. wyemigrowało. Wojska rosyjskie pacyfikowały powstanie z dużą determinacją i okrucieństwem. Jednak powstanie w ogromnym stopniu wpłynęło na dążenia niepodległościowe następnych pokoleń.
Kilka lat temu radny G. Kubik podczas wystąpienia absolutoryjnego na sesji stwierdził mniej więcej coś takiego, że „w opinii wielu mieszkańców T. Pawłowski jest dobrym zarządcą, bo osobiście pilnuje wszystkich zadań, ale moim zdaniem brak mu wizji i nie potrafi ściągać do Rawicza firm…”, itd. Trudno z tym polemizować, bo realista żyje w prawdziwym świecie, a wizjoner najczęściej w urojonym. Ale popatrzmy na rządy obecnej ekipy, której lider ma problemy z dobrym zarządzaniem, bo przez sześć lat kierowania gminą miał jakieś odlotowe wizje, ale nie potrafił dopilnować nawet tych sztandarowych zadań, jak remont Urzędu Miejskiego, Ratusza, Plant JPII, a teraz przebudowy nawierzchni Rynku.
Przyglądając się wszystkim historycznym i tym współczesnym planom Rawicza, można zauważyć, że najkrótsza uliczka, przynajmniej w obrębie plant, na której od dawna nikt nie jest zameldowany, łącząca ul. 17 Stycznia z ul. Podzamcze, miała dwie nazwy. Jedną w języku niemieckim, a drugą w języku polskim. Chodzi o dzisiejszą ul. Bartosza Głowackiego.
W 1793 r. władze Prus wysłały do 251 miast formularze w języku niemieckim zatytułowane „Indaganda oder topographisch-statistische Fragen über den Zustand und die Beschaffenheit der Stadt (…..) in der Inspection des Krieges und Steuer-Rath“, co w tłumaczeniu na język polski oznacza “Indaganda, czyli pytania topograficzno-statystyczne o stanie i charakterze miasta (…..) dla Inspektoratu Wojennego i Rady Podatkowej”. Taki formularz oczywiście trafił także do Rawicza i został tu wypełniony.
Na etapie uzgodnień projektu rewitalizacji plant Jana Pawła II, w 2006 roku na spotkaniu z panią Łucją Gajdą, ówczesną kierownik leszczyńskiej Delegatury Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków została omówiona sprawa rozwiązania drogowego na skrzyżowaniu ulicy Grunwaldzkiej z wewnętrznymi i zewnętrznymi drogami na ul. Wały Ks. Józefa Poniatowskiego i z ul. Sienkiewicza.
Od kilku lat, pewnie za przykładem płynącym „z samej góry”, przedstawiciele władz różnych szczebli starają się unikać otwartych i dostępnych dla szerokiego kręgu zainteresowanych dziennikarzy, tradycyjnych, prowadzonych na żywo, konferencji prasowych. Musieliby na gorąco odpowiadać na zadawane, także niewygodne i dociekliwe, pytania. Władza chowa się przed tego rodzaju niewygodną dla siebie sytuacją za plecami różnych rzeczników, biur i centrów informacji, do których chętnie odsyła zadających trudne pytania. Bywa, że przedstawiciele władzy biorą udział w „konferencji prasowej”, ale tylko z wybranymi dziennikarzami, najlepiej w przyjaznych (czytaj - w zależnych od siebie) mediach. Oglądając efekt takiej „konferencji” ma się wrażenie, że dziennikarze zadawali pytania przygotowane przez odpytywanego, albo pytany już wcześniej je znał.
Opuszczając w tym tygodniu cmentarz parafialny wyjściem z górki na ul. Żwirową, zauważyłem płot po przeciwnej stronie ul. Żwirowej. Płot ogradza w sumie 5 działek na terenie do niedawna należącego do gminy Rawicz. W ubiegłym roku burmistrz sprzedał 4 działki na tym terenie, a w tym roku nowemu właścicielowi, który wcześniej nabył te cztery, w trybie bezprzetargowym na poszerzenie, sprzedał piątą.
