Kilka dni temu przekazano mi kilka starych zdjęć, niektóre z nich pochodzą sprzed stu i więcej lat. Są to pamiątki przechodzące z pokolenia na pokolenie w rodzinie Jana Tylewskiego, który w okresie przedwojennym pełnił funkcję sekretarza Bractwa Kurkowego w Rawiczu i jako kupiec, był też członkiem Cechu w Rawiczu.
5 grudnia, minęła 155 rocznica urodzin Józefa Piłsudskiego. Przez jednych podziwiany, przez innych nielubiany, dla jednych ojciec, dla innych tylko jeden z wielu współzałożycieli II RP. Autor lub domniemany twórca wielu bon motów na temat przywar Polaków, dosadnych komentarzy odnośnie zachowania współczesnych mu polityków, bohater wielu anegdot, itd. W polskiej polityce postać zapewne nietuzinkowa, odgrywająca niebagatelną rolę w odrodzeniu Polski po okresie zaborów i po zawierusze I wojny światowej. Jego wpływ na politykę wewnętrzną i zagraniczną, nie tylko za życia, jest nie do przecenienia. Z podziałami politycznymi, które zaistniały w czasie jego aktywności politycznej mamy do czynienia nawet obecnie i wcale z niemniejszą intensywnością.
Pięćdziesiąt lat temu, Rawicki Informator Kulturalny (RIK) – miesięcznik, wydany w listopadzie 1972 r. poświęcony był 25-leciu działalności Powiatowego Domu Kultury. Formalnie rawicka placówka kultury na początku zwana „Domem Społecznym” została utworzona 1 styczna 1946 r. z siedzibą przy Wałach J. Dąbrowskiego w budynku przedwojennej Szkoły Ćwiczeń przy Seminarium Nauczycielskim w Rawiczu.
Stare porzekadło głosi, że najciemniej bywa pod latarnią. I pewnie coś w tym jest. Doniesiono mi uprzejmie, że znowu ktoś próbuje zamazywać rzeczywistość, twierdząc, że pamięta czasy sprzed 2014 roku i opisuje, jaki to Rawicz był wtedy nędzny, zaniedbany i nic się nie działo. Ja też pamiętam tamte czasy i mam nieco inne wspomnienia. Równo 20 lat temu, a nawet dokładnie 17 października 2002 r., w Rawiczu jednak coś się działo.
Z okazji 30-lecia Zjednoczenia Ruchu Robotniczego i 35. rocznicy PRL rawickie zakłady od grudnia 1978 do 22 lipca 1979 r. podejmowały zobowiązania do realizacji różnych zadań, większość w ramach czynów społecznych. Zobowiązania były odpowiedzią na apel wystosowany w 1978 r. przez Edwarda Gierka, I sekretarza KC PZPR. Do apelu I sekretarza przyłączyły się komitety wojewódzkie Frontu Jedności Narodu.
W dniach 8-16 listopada 1975 roku w Domu Kultury w Rawiczu odbyła się wystawa „PRZEMYSŁ RAWICKI przed VII ZJAZDEM”, na której zakłady produkcyjne prezentowały swoje wyroby. W czasie wystawy zwiedzający mieli możliwość wpisania się do kroniki wystawy.
W lipcu 1964 r. odbyły się powiatowe imprezy i uroczystości z okazji XX-lecia PRL. Obchody zainaugurowała uroczysta akademia, która odbyła się w Domu Kultury 21 lipca 1964 r. W dniach 21-23 lipca 1964 r. na terenie Miejskiego Targowiska czynna była wystawa rolnicza. Natomiast w dniach 21-28 lipca 1964 r. w miejskiej sali sportowej wystawiały się rawickie zakłady przemysłowe i usługowe. 21 lipca 1964 r. odbyło się uroczyste oddanie do użytku Szkoły Podstawowej nr 4, a 22 lipca 1964 r. na rynku miejscowa jednostka OSP otrzymała sztandar.
15 września 2002 r. w Domu Kultury odbył się XVII Rejonowy Dzień Pszczelarza, w czasie którego rawiccy pszczelarze obchodzili 150-lecie Koła Pszczelarzy w Rawiczu. Liczącą półtora wieku historię rawickiego Koła Pszczelarzy, najstarszego w Wielkopolsce, przedstawił jego ówczesny prezes - Czesław Szwarczyński, który był też autorem okolicznościowego wydawnictwa pt.: „Historia i dzień dzisiejszy pszczelarstwa w Rawiczu”.
W niedzielę, 30 września 1973 r., w powiecie rawickim odbyły się czyny społeczne. Prace zostały uwiecznione na 20 kartach albumowych zawierających 76 zdjęć z Rawicza i innych miejscowości powiatu.
Pierwszy Maja 1963 r. w Rawiczu nie był typowym świętem majowym jakie co roku obchodzono w latach „słusznie minionych”. Oprócz typowej manifestacji pierwszomajowej, w tym dniu na rynku Wielkopolska Jednostka KBW nr 4 w Rawiczu otrzymała sztandar.
Fraktalne obrazy i fraktalne dźwięki towarzyszyły wierszom recytowanym przez Henryka Pawłowskiego na prezentacji jego kolejnego, 25 tomiku wierszy pt. „Orcio”.
Panorama Rawicza przedstawiona we wcześniejszym artykule, została zakupiona przeze mnie na aukcji antykwarycznej w 2001 r. i po zeskanowaniu przekazałem ją do Muzeum Ziemi Rawickiej. Prawdopodobny czas powstania tego widoku szacowany jest na początek XVIII w. Jako uzasadnienie datacji miedziorytu historycy podawali, że widok Rawicza pochodzi sprzed spalenia miasta 18 lipca 1707 roku, kiedy to miasto zostało doszczętnie zniszczone.
Rawicz, jeden z młodszych grodów w Wielkopolsce, należy do tych miast, które mają bogate i dobrze zachowane archiwalia z początków swego istnienia. Są one przechowywane w Archiwum Państwowym w Poznaniu. Wśród rękopiśmiennych dokumentów dotyczących Rawicza oraz rawickich cechów, w tym także Bractwa Kurkowego, jest akt lokacyjny grodu wydany przez Władysława IV oraz dokument pański Adama Olbrachta z Przymy Przyjemskiego i znajdują się dziesiątki dokumentów właścicieli miasta regulujące wiele spraw mieszkańców i warunków działalności poszczególnych cechów.
Z ponad 2 letnim poślizgiem rawiccy filateliści przeprowadzili „zamrożone przez covid” obchody 65-lecia Koła PZF w Rawiczu. Impreza miała się odbyć 23 marca 2020 r., ale z uwagi na obostrzenia pandemiczne w tamtym terminie nie mogła być zrealizowana. W 2020 r. Polski Związek Filatelistów obchodził 70-lecie istnienia. Te dwie rocznice Koło PZF w Rawiczu obchodziło teraz jednocześnie.
Poniżej treść artykułu, jaki ukazał się 25 września 1938 r. w 438 numerze „Kuriera Poznańskiego” na stronie 10., opisujący Rawicz pod koniec dwudziestolecia międzywojennego widziany oczami redaktora z Poznania.
W Ratuszu odbył się benefis Henryka Pawłowskiego. Można powiedzieć, że jakby podobny do poprzednich, ale zawsze w nowej scenerii z poetycką opowieścią Henryka, poety i fotografika. Tym razem opowieść była o zabawie, najpierw sztuką słowa, a potem także i obrazem - fotografią poetycką, która już trwa od pięćdziesięciu lat. Spektakl jednego aktora był związany z promocją kolejnego tomiku wierszy pt. „Escape”.
Dzisiaj rano, 24 lutego, tak niespodziewanie zmarła Aleksandra Ciąder-Hajnce, radna i członkini Zarządu Powiatu Rawickiego. Pogrążonej w bólu rodzinie i bliskim Śp. Aleksandry składam kondolencje.
Miesiąc temu zamieściłem biogram Friedricha Wilhelma Hippaufa, napisany przez Carla Giese, który został umieszczony w folderze wydanym z okazji zjazdu nauczycieli prowincji poznańskiej w 1909 r. w Rawiczu. C. Giese korzystał z autobiograficznego wspomnienia, napisanego przez F.W. Hippaufa, wydanego w 1873 r. z okazji 50-lecia jego działalności edukacyjnej w Rawiczu. Ponieważ biogram napisany przez C. Giese dla uczestników zjazdu jest wyborem tylko niektórych fragmentów z autobiografii, dlatego postanowiłem przetłumaczyć całą broszurę F.W. Hippaufa z 1873 r.
Tym razem do tłumaczenia wziąłem tekst sprzed stu dziewięciu lat, będący swojego rodzaju „czytanką historyczną” o początkach Rawicza, autorstwa Heinricha Weissa, rektora w Rawiczu. Jak na wstępie swej pracy wyjaśnia sam autor opracowania historycznego, „czym innym jest pisanie kroniki miejskiej, a czym innym uczynienie takiej lokalnej historii przystępną dla mieszkańców lub dzieci mieszkańców, zwłaszcza tych ostatnich”.
Aby uzupełnić temat rawickiej oświaty, opisany we wcześniej zamieszczonych materiałach, przedstawiam tekst, jaki został opublikowany w numerze 2 z 1939 r. w Kronice Miasta Poznania, w artykule pt.: „Przeniesienie Seminarium Nauczycielskiego z Poznania do Rawicza 1874 r.”, autorstwa Józefa Pawłowczaka[*]. Wnioski wypływające z analizy treści artykułu są interesujące i potwierdzają postrzeganie Rawicza w XIX w. jako miasta o dominującej narodowości niemieckiej.
Jako ciekawostkę prezentuję tłumaczenie z języka niemieckiego tekstu petycji "Komitetu do spraw nabycia probostwa katolickiego i domu szkolnego" z 1857 r. A więc z czasu, gdy w Rawiczu nie było jeszcze parafii katolickiej. 13 stycznia 1837 r. ks. abp Marcin Dunin powołał w ramach parafii łaszczyńskiej "Wikariat Rawicki" obejmujący Rawicz, Dębno Polskie, Masłowo, Sierakowo i Szymanowo. 21 marca 1867 r. ks. abp Mieczysław Ledóchowski podniósł Wikariat do godności samodzielnej parafii. Dopiero w latach 1900-1902 wybudowano kościół parafialny, konsekrowany 5 maja 1907 r. przez bpa Edwarda Likowskiego p.w. Zwiastowania N.M.P.