158 lat temu wybuchło Powstanie Styczniowe - największy polski zryw narodowy w XIX w. Powstanie Styczniowe rozpoczęło się 22 stycznia 1863 r., Manifestem Tymczasowego Rządu Narodowego. Było największym i najdłużej trwającym polskim powstaniem narodowym. Mimo początkowych sukcesów zakończyło się przegraną powstańców, z których kilkadziesiąt tysięcy poległo w walkach, blisko 1 tys. stracono, ok. 38 tys. skazano na katorgę lub zesłanie na Syberię, a ok. 10 tys. wyemigrowało. Wojska rosyjskie pacyfikowały powstanie z dużą determinacją i okrucieństwem. Jednak powstanie w ogromnym stopniu wpłynęło na dążenia niepodległościowe następnych pokoleń.
3 stycznia 1863 Komitet Centralny Narodowy w składzie: Oskar Awejde, Józef Kajetan Janowski, Jan Maykowski, ks. Karol Mikoszewski, Zygmunt Padlewski pod wpływem Stefana Bobrowskiego podjął decyzję o wybuchu powstania z chwilą ogłoszenia branki. 16 stycznia 1863 roku Komitet Centralny Narodowy wystąpił jako Tymczasowy Rząd Narodowy i wydał odezwę, w której ogłosił w całym kraju stan wyjątkowy, zalecając samoobronę poborowym i skupienie się narodu wokół władzy narodowej. W każdym województwie ustanowił naczelników wojskowych, którym w czasie powstania miały podlegać wszystkie władze lokalne. 19 stycznia KCN podjął uchwałę o powołaniu Ludwika Mierosławskiego na dyktatora powstania i o przekształceniu się w Tymczasowy Rząd Narodowy. 20 stycznia Tymczasowy Rząd Narodowy powołał swój organ zastępczy Komisję Wykonawczą Rządu Narodowego w Warszawie, pod kierownictwem naczelnika miasta Stefana Bobrowskiego. Ponieważ władze rosyjskie zarządziły brankę na prowincji na 25 stycznia, wybuch powstania wyznaczony został na noc z 22 na 23 stycznia.
Powstanie styczniowe zyskało szerokie poparcia moralne i pomoc ze strony społeczeństwa polskiego z terenu zaboru pruskiego. Wzbudziło także sympatię niektórych bardziej światłych i demokratycznych niemieckich kręgów politycznych w Wielkopolsce.
Wiadomości o wybuchu powstania 22 stycznia 1863 r. w Królestwie Polskim i o toczących się tam walkach miały wpływ na ożywienie życia politycznego i kulturalnego ludności polskiej w Rawiczu.
Poznańskie spełniało rolę zaplecza dla powstania, stąd płynęła do powstańców poprzez granicę żywność, broń, fundusze, a także ludzie. Udział ochotników z Wielkopolski szacowany jest na ponad 2 tys. Byli wśród nich również mieszkańcy powiatu krobskiego, ochotnicy z Rawicza, Krobi, Jutrosina, Miejskiej Górki, choć w dość skromnej liczbie. W raportach pruskich są też wzmianki o niepokojach wśród ludności na ziemi rawickiej. W Dubinie doszło nawet do opanowania miasta i zajęcia ratusza. Miejscowi Polacy wywiesili flagi polskie i przez kilkanaście dni utrzymali się przy władzy. Drobniejsze incydenty miały miejsce w Jutrosinie i Rawiczu. W Miejskiej Górce aresztowano niektórych demonstrujących mieszkańców.
W kwietniu 1863 r., w Łaszczynie, przebywał Stefan Bobrowski, patriota i demokrata z Królestwa, współtwórca Tymczasowego Rządu Narodowego. Faktycznie dowodził on powstaniem od stycznia do marca 1863 roku. Miał wielu przyjaciół w Poznańskiem, zabiegał o poparcie Wielkopolski dla powstania, a po przekazaniu władzy dyktatorowi powstania gen. Marianowi Langiewiczowi schronił się na ziemi rawickiej. Przez dwulicowych przyjaciół został wplątany w pojedynek z Adamem Grabowskim. Bobrowski z uwagi na wadę wzroku, był krótkowidzem, nie miał żadnych szans w pojedynku na pistolety z zaprawionym w tego typu awanturach hr. Grabowskim. Stefan Bobrowski trafiony kulą w serce zginął 12 kwietnia 1863 r. na skraju lasu za Żylicami w tzw. "lesie łaszczyńskim". Stefan Bobrowski został pochowany na cmentarzu w Łaszczynie.
